Beschaamd keek ik op toen de quizmaster zei dat de vlag op de afbeelding van Ecuador was. Dat had ik moeten weten.. De vlag omschrijft ook daadwerkelijk alles wat er in Ecuador te vinden valt.
Ecuadoriaanse vlag
De rode kleur van Spaanse terreur en bloed, geel voor de landbouw en onafhankelijkheid en blauw voor de Atlantische Oceaan en heldere luchten. Het wapen van Ecuador staat in het midden van de vlag, met groot in beeld de Andescondor, in het midden de Chimborozo vulkaan en de symbolen van een palmtak en laurier tak voor vrede en grootsheid. Er zijn nog veel meer details te vinden in het wapen van Ecuador. Maar voor nu wil ik ingaan op de vulkanen van Ecuador, het beklimmen van de Cotopaxi.
Cotopaxi vulkaan beklimmen
Mijn allereerste trip door de natuur van Zuid Amerika, maar ook de eerste keer een vulkaan bezoeken was deze naar de Cotopaxi. De een na hoogste vulkaan (5897m) en nog actief ook! Op zo’n 70 kilometer vanuit de stad (Quito) is deze vulkaan zeer goed te bereiken. Ik ging hierheen via de organisatie van mijn Spaanse taalcursus, volgens mij is dit een georganiseerde toer vanaf het bekende plaza Foch. We verzamelden in één van de restaurants, waar je zo naar binnen kan lopen om na te vragen of er tours georganiseerd worden. Vroeg in de ochtend werden we in de bus richting het zuiden gereden. Het uitzicht wanneer je de stad (Quito) achter je laat is prachtig. Je rijdt steeds verder de hoogte in en laat de miljoenen stad achter je.
De tour
We hadden een aantal stops, zo konden we ook aan de hoogte wennen. De eerste stop was in een klein winkeltje langs de weg, direct de laatste winkel waar je nog wat energievol eten en drinken kon inslaan. De volgende stop aten we een soepje en moesten de fietsen getest worden. Met de fietsen zouden we de terugweg gaan afdalen! Vervolgens werd ons geadviseerd om handschoenen te halen, uhhh handschoenen dacht ik toen. Ja, je zit eenmaal erg hoog in de bergen, daar is het wat kouder dan beneden.
Wat moet je meenemen:
- Water! De hoogte en lichamelijke inspanning zorgen ervoor dat je lichaam uitgeput raakt. Water kan helpen tegen de ernstigste verschijnselen.
- Goede (berg)schoenen, ik had zelf bergschoenen aangedaan en dat was zeker nodig. Door het grind gleed ik nu al weg, maar zonder goed profiel onder je schoenen wordt de klim nog moeilijker.
- Energierijk eten, brood, koekjes, snickers en bananenchips was wat ik had meegenomen. Ik moet zeggen, zonder die snickers was de trip een stukje moeilijker geweest.
- Kauwgom, tegen de oorpijn/kaakpijn.
- Zonnebril, omdat je zo hoog loopt is het licht super fel, ook de weerkaatsing van het licht op de witte sneeuw is vervelend voor je ogen.
- Handschoenen en een lekker warm vest + winddichte jas, omdat je zo intensief loopt krijg je het warm, maar de wind is echt op bepaalde punten zo koud en ruig. Bescherm je hier goed tegen door een goede jas te dragen.
- Trekking rugzak, een lekker zittende tas verlicht de tocht. Je kan toch alle spullen meenemen die je nodig hebt.
- Fotocamera, misschien handig om er een touwtje aan te binden, zodat de camera niet naar beneden rolt als je hem per ongeluk laat vallen.
De klim
Vamos! De tocht kan beginnen, we wandelden zigzaggend tegen de berg omhoog tot aan de gletsjer. Nee, niet de top, daar had ik na twee dagen acclimatiseren ook geen energie voor gehad. In het begin lukt het allemaal nog prima, je merkt dat je snel moe bent door de hoogte maar als je in een rustig tempo loopt gaat dit prima. Vervolgens voel je je oren en kaken pijn doen. Je hartslag omhoog gaan. Gelukkig had ik kauwgom bij me, dit hielp een beetje tegen de erger wordende oorpijn. En hoe hoger je komt, hoe meer druk er voor je gevoel op je hoofd komt te staan. De locals eten hier Coca leaves tegen, dit is erg ranzig maar schijnt wel te werken. Je kauwt namelijk een aantal bladeren goed los, dan stop je ze in je wang en na verloop van tijd spuug je ze uit. Dit uitspugen is echt geen succes, omdat er continu nog stukjes in je mond achterblijven. In deze bladeren schijnt een zelfde soort stof als cocaïne te zitten. Het werkt gelukkig wel iets tegen de verschijnselen waar je last van krijgt op grote hoogte.
De gletsjer
Na een korte stop en een snickers moesten we toch echt verder en hop daar gingen we weer in een rijtje, het werd kouder en kouder tot je ook echt sneeuw om je heen zag! Al die tijd merk je goed dat je op een vulkaan loopt omdat er een soort rode en zwarte grind licht. Zo prachtig, hoe hoger je komt hoe mooier het uitzicht tussen de wolken door werd.
Terugweg op de mountainbike!
De afdaling gaat zoveel sneller, dat voelt altijd frustrerend. Je doet je best om helemaal omhoog te klimmen en in een mum van tijd sta je weer aan de voet van de vulkaan. Dit ging misschien ook zo snel omdat ik ook nog met een mountainbike verder afdaalde. Het was goed voor het hoogteverschil om niet weer de bus in de springen, zodat je langzamer en geleidelijker naar beneden gaat. Het was zo gaaf, maar oh zo eng! De grind op de weg zorgde ervoor dat je alleen maar hobbelde en je helm continu over je ogen gleed. Dat bracht soms wat paniek met zich mee. Gewoon blijven focussen op de weg dacht ik telkens weer. Nu begreep ik ook waarom de remmen zo goed getest moesten worden. We eindigden in het natuurpark bij een prachtig meer en als je achterom keek zag je de Cotopaxi waar je een paar uur geleden nog bijna boven op liep!
Durf jij het aan om deze tocht te maken? Ik ben benieuwd hoe jij het ervaren hebt, laat het vooral weten in een reactie!
