Voor de wedstrijd VPRO bagagedrager 2016 schreef ik een reisplan over mijn droomreis. Heel toepasselijk wilde ik mijn droomreis maken met mijn bagagedrager.
Fietsvakantie
Daar ga ik dan, speciaal voor deze reis heb ik een nieuwe fiets aangeschaft. Een fiets die er voor gemaakt is om duizend kilometer mee te fietsen. De waterdichte fietstassen zijn helemaal volgepakt, waardoor de fiets direct vijftig kilo zwaarder aan voelt. Dit voelt niet alleen zo, dit is ook zo. Voordat ik het daadwerkelijk zie zitten om deze reis te maken wil ik toch een fietsband kunnen plakken. Ik heb mijn vriend gevraagd of ik een spoedcursus banden plakken kan krijgen. ‘Kun je echt geen fietsband plakken?’, had hij gereageerd. ‘Nee, niet iedereen heeft een bijbaantje als fietsenmaker gehad’, antwoordde ik ietwat geïrriteerd.
Fietsen
Fietsen heb ik van jongs af aan al heel veel gedaan. Toen ik een jaar of zes was zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. De scheiding verliep voor mij vlekkeloos. Ze kozen er beiden voor om in dezelfde stad te blijven wonen. Alleen in een andere woonwijk. De ene week sliep ik bij mijn moeder thuis en de andere bij mijn vader in huis. Met mijn rugtasje om fietste ik in tien minuten naar mijn tweede huis. Een paar jaar later ging ik naar de middelbare school. Herinner jij het nog? Dat je ongeveer tien kilo aan boeken op je rug mee nam? Die rugtas nam ik niet alleen mee naar school, want bij het andere ouderlijk huis moest ook huiswerk gemaakt worden. Ik pakte mijn slaapspullen en boeken in en weer fietste ik naar mijn andere huis. Ook ik heb de puberteit niet overgeslagen. Elke dag wilde ik wel andere kleren aan. En nee, deze schoenen passen echt niet bij mijn outfit voor morgen! De slaapspullen, boeken en extra paar schoenen moesten allemaal worden meegenomen. Mijn ouders vertikten het om mij dat kleine ‘poep stukkie’ met de auto weg te brengen. ‘Je gaat maar even een frisse neus halen!’, zei mijn moeder altijd.
Nu ik eindelijk op mezelf woon heb ik het nog niet gemist dat al mijn spullen gewoon in één huis aanwezig zijn. Mijn kleren hangen in de klerenkast, mijn boeken liggen in de boekenkast en mijn schoenen staan op het schoenenrek. Waarom heb ik dan alsnog het verlangen om met een fiets op vakantie te gaan?
Verstand op nul
Tijdens het fietsen kon ik mijn verstand op nul zetten. Het is een soort rust momentje voor mezelf. Ik genoot onderweg van een onverwachts mooie zonsondergang en het horen van jengelende kinderen. De schrik door de botsing met een scooter, maar vooral de opluchting achteraf dat ik er met enkel een schrammetje mee weg was gekomen. De grappige meneer die in zijn gedachten verzonken is en bijna voor mijn fiets springt. De hond die het grappig vindt dat mijn trapper in het rond beweegt en de vogel die niet weg wil vliegen ondanks dat ik gerinkeld heb met mijn fietsbel. Eenmaal op bestemming aangekomen kon ik er weer volop tegen aan.
Het gevoel wat ik vroeger op de fiets heb ervaren, hoop ik nog een keer te mogen beleven. Namelijk wanneer ik mij verplaats van plek naar plek, met kilo’s bagage en door weer en wind tijdens een fietsvakantie door Frankrijk.
Heb jij al eens een fiets vakantie gehad? Wat waren jou ervaringen? Laat het weten in een reactie.
