Steeds vaker dwalen mijn gedachten af. Naar de mensen, met hun sprekende gezichten. Juist nu, nu zij in een vreselijke situatie verkeren. Zij die mij hun land lieten ervaren. Waar zij mijn avontuur compleet maakten..
‘Zij’
Zij die mij met open armen ontvingen. Zij dede dat altijd met een glimlach. Zij boden eten, soms om het me alleen maar te laten proeven. Zij maakten mij wegwijs door hun thuisland. Waar zij zijn opgegroeid en vaak hun leven lang samen met hun familie leven. Dag in dag uit genoten zij van het vrije leven. Waar zij jaren geleden al voor vochten. Zij streden voor hun land, hun leven en hun rechten. Op het moment van schrijven zijn zij de strijd opnieuw aangegaan. Misschien kwam deze tegenslag harder dan de vorige keer. Maar zij durven voor zichzelf op te blijven staan. Om hopelijk in de toekomst weer zo te kunnen genieten als ze ooit in het verleden deden. Waardoor zij hun geluk met mij deelden, maar dat nu niet altijd kunnen. Ik leef ik meer dan ooit met ‘zij’ mee. #prayfornicaragua
Hieronder deel ik een aantal foto’s van ‘zij’ de Nicaraguaanse bevolking, zodat ook jullie gezichten hebben bij de prachtige Nicaraguaanse bevolking:
No hablo Español
Telkens weer wilde ik een praatje in het Spaans met de Nicaraguaanse bevolking maken. Iets meer kunnen zeggen dan si, no en gracias. Maar keer op keer namen ze het mij niet kwalijk. We kwamen er wel uit, want zij praten niet met handen en voeten, maar met hun hart.
De foto’s zijn genomen met toestemming van de personen die herkenbaar op de foto’s in beeld zijn gebracht.
