Het klinkt als een parel, een hidden gem van Nicaragua. Een groot azuurblauwe baai aan de Caribische kust. Waar je overnacht in een houten cabaña met hangmat op het balkon. The Pearl Lagoon was niets zoals dat, maar wat dan wel?
Van Managua naar The Pearl Lagoon
Dat het een lange tocht zou worden wisten we van tevoren. Maar wat een prachtige busreis. Langs het grote meer van Nicaragua reden we over een lange rechte weg door een groener wordende heuvelachtige landschap. Ieder half uur zag het er weer anders uit, alsof je steeds een beetje meer ontdekte wie Nicaragua nu eigenlijk is. Toch viel de reis zwaarder dan verwacht. Hoewel er dit keer geen muziek in de bus gedraaid werd: hoera! Reden we door het heetste moment van de dag. Een meisje wat zou moeten staan bood ik aan om bij ons op het bankje te kruipen. Ze viel als een blok in slaap. Nadat ze uit was gestapt en wij ietwat comfortabeler zaten, vielen ook wij als een blok in slaap. De laatste afvaart naar El Rama was al om drie uur ’s middags vertrokken. Het was avond toen we na de zeven uur durende busrit uitstapten in El Rama. In het shabby hotel waar we sliepen, reserveerden we direct de eerste panga voor de volgende ochtend.
Drie uur in een panga
De wekker ging om vijf uur ’s ochtends. Om en nabij halfzes vertrekt de eerste panga. We wisten dat het een boot was, maar hoe groot en snel die boot zou gaan? Geen flauw idee. Het werd drukker en drukker en eindelijk verscheen er iemand die zich als kapitein gedroeg. Reddingsvest aan en gaan. De boot ging als een speer, maar nog steeds is drie uur zitten op een houten bankje niet heel comfortabel. We genoten van een prachtig uitzicht, dit was sowieso mijn favoriete boottochtje. Langs de oevers van de Rio Escondido stonden houten hutjes op palen. Waar het ene gezin de waslijn vol had hangen, zat de ander in zijn kano te dobberen. En overal waar je kijkt zie je bananen en palmboom plantages. Of dat goed is voor de wereld betwijfel ik, er wordt namelijk erg veel palmolie geëxporteerd. De natuur was hier in ieder geval nog tropisch en groener dan groen!
Nicaragua of Afrika?
In Bluefields aangekomen leek het net of we in Afrika waren uitgestapt. Zo anders is de cultuur hier, de inwoners hebben kroeshaar, reggae muziek galmt door de straten en iedereen verstaat Engels. De creoolse invloeden zijn hier duidelijk merkbaar. Een leuk weetje is dat Bluefields vernoemd is naar een Nederlandse piraat Blewfeldt, hij had zich hier in 1700 gesetteld. Want Bluefields ligt aan de Caribische Zee, wat het zo goed bereikbaar maakt voor piraten. Helaas is deze zee meer een chocolade zee. Na een ontbijtje, een zoektocht naar een bikini (missie niet geslaagd) en een uurtje wachten op de volgende boot, vertrokken we richting The Pearl Lagoon. De laatste twee uurtjes van de gehele dertien uur durende reis.
The Pearl Lagoon
De route van Bluefields naar de Pearl Lagoon duurde twee uur, in eenzelfde soort panga. Een stukje over de open zee en vervolgens via de rivieren, door mangroves naar de baai. Al genietend van de natuur zien we tijdens de tocht meerdere zonnebadende schildpadjes. We waren niet de enige toeristen die in de Pearl Lagoon arriveerden. Maar je kon ze op één hand tellen. Jort had een cabaña over het meer op het laatste moment gereserveerd. En fantaseerde vanaf El Rama al over de hangmat waar hij dagen in zou chillen. Helaas was deze accommodatie volgeboekt. (Hoe dan?) Het barst in the Pearl Lagoon van hotels, helaas zit er ook een ander prijskaartje aan. We liepen naar de chagrijnigst kijkende Creoolse vrouw. Ze had haar huis net omgetoverd tot een hotel, maar zat duidelijk niet te wachten op gasten. Er worden veel nieuwe hotels gebouwd, alsof er hordes toeristen naar dit onbereikbare gebied afreizen. Dit resulteerde wel in een van de goedkoopste, maar schone hotelkamer in Hostel Sun Rise (achter het populaire Best View Hotel). Ook eten vinden was een drama in dit dorp, want de meeste restaurants waren niet voorbereid op gasten. Nog maar een keer bananenchips als avondmaal.
Ons thuis voelen in The Pearl Lagoon
Zoals je kon lezen was het een dagje van teleurstellingen, geen cabaña met hangmat en uitzicht over het meer. Nergens lekker eten in het dorp te bekennen. Maar hoe langer we in het dorp verbleven, hoe meer we ons thuis voelden. We hadden drie keer hetzelfde rondje door het dorp gelopen en concludeerden dat het echt niet groter was. Ook waren we inmiddels al drie keer aangesproken door praatgrage rasta’s om ons uiteindelijk drugs aan te bieden. Nee bedankt. We observeerden iedere ochtend hoe de vissers in hun zelfgemaakte zeilbootjes door de baai voeren. En aten ontbijt en lunch bij de lokale bakker, Coconut Delights Bakary. Het grote voordeel van de Creoolse mensen was dat we Engels konden communiceren met elkaar. De eigenaar van de Coconut Delights Bakery had iedere keer iets lekkers voor ons klaar liggen. We smulden van de kokoskoekjes, het kokosbrood en de overheerlijke kokosijs. Een uitleg over het schillen van een kokosnoot met een machete kregen we er gratis bij.
Wat in eerste instantie leek als een slaperig dorp, bleek The Pearl lagoon toch meer karakter te hebben. Ook wandelden we naar Awa, maar daarover de volgende keer meer. The Pearl lagoon is voor mij een plek aan het einde van de wereld!
